“Ik werkte tijdens mijn middelbare schoolperiode als vrijwilliger in het circus. Daar zag ik hoe leuk het is om met kinderen bezig te zijn. Ze staan op een heel andere manier in het leven dan volwassenen. Dat sprak me ontzettend aan. Ik begon met een opleiding culturele- en maatschappelijke vorming, gevolgd door de pabo en een studie wiskunde. Later haalde ik nog een master in wiskunde. Ook mijn oma is een grote inspiratiebron geweest om te kiezen voor het onderwijs. Ze was een fantastische lerares en wist altijd precies wat kinderen nodig hadden. Dat wilde ik net zo.”   

Echte idealist
“Volwassenen lijken het zich maar niet te realiseren, maar kinderen zijn onze toekomst. Ondertussen gaan de budgetten niet naar het onderwijs, komen steeds meer kinderen zonder lunch naar school, maar harkt de top van het bedrijfsleven gewoon nóg meer geld naar binnen. Daar begrijp ik helemaal niets van. Wat dat betreft ben ik een echte idealist. Onze kinderen moeten straks de aarde redden; oplossingen bedenken voor de problemen die wij veroorzaakt hebben. Hoe dan? Op die momenten ben ik blij dat ik als wiskundedocent hier toch een klein beetje aan kan bijdragen.”

Eigen aanvliegroute
“Wiskunde is een eigen taal. Die taal spreken we niet alleen hier, maar ook in Israël en China. Wereldwijd. Dat vind ik het mooie van mijn vak; de universele logica ervan. Natuurlijk snapt niet elke leerling die logica meteen. Dat is juist de taak van mij als docent en maakt het onderwijs zo boeiend. Als leerlingen moeite hebben met een bepaalde wiskunde-opgave, splits ik de lesinhoud op en ga ik in kleinere stappen door de stof heen. Daarbij krijgen ze alle ruimte om een eigen aanvliegroute te verzinnen; om zelf een oplossing te vinden. Dat hoort ook wel een beetje bij het daltononderwijs. Als dan het kwartje valt, is mijn hele dag goed.”

Musical Grease
“In mijn lessen gaat het natuurlijk niet de hele tijd over wiskunde. Voor de klas staan is zoveel meer dan je vak overbrengen. Ik ben nu bijvoorbeeld mentor van een zeer creatieve 5 vwo-klas. Deze leerlingen volgen theater- en muzieklessen op school, waardoor je ineens in een gesprek belandt over de musical Grease. Ik stap dan in hun wereld; tegelijkertijd vertel ik hen ook over mijn Travolta-tijd. Op zo’n moment kun je echt een band met ze opbouwen.” 

Reflecterende gesprekken
“Als je eenmaal die band hebt, kun je ook een potje breken. Zo had ik laatst een leerling de klas uit gestuurd, omdat hij tijdens de les net iets té gezellig deed. Na een paar minuten liep ik naar hem toe, om te vragen of hij begreep waarom hij naar de gang moest. Hij begreep de situatie heel goed; was het er mee eens. We behandelden serieuze stof; dan konden de grapjes best even wachten. Mooi toch, dat je dat soort reflecterende gesprekken met tieners kunt voeren?”